Eef zoekt het uit - ook voor zichzelf #2

“Wel knap, dat je er zo eerlijk over bent.”

Tja… wat kan ik dan? Zo ís het toch ook echt.

Samen met onsmam raakte ik in gesprek.

De overstap naar mijn nieuwe baan is een verademing. Echt. En toch merk ik dat er in mij iets blijft spoken. Alsof de spanning en stress hun plek in mijn lijf hebben geclaimd. Als een soort ‘normaal’ geworden toestand. Lang voelde dat vertrouwd, alsof dát werken was.

Maar de werkelijkheid is anders nu.

Ik mag gaan toelaten dat dit nieuwe leven.. rustiger is. Dat de stress die ik nog voel, eigenlijk een echo is van een oud patroon. Mijn hoofd weet het al. Mijn lijf? Dat moet nog landen.

En dan rijd ik naar huis. Een gewone werkdag bij mijn nieuwe baan.

In de ochtend sprak ik met iemand over rouw. Over het verlies van een ouder. En over hoe verbinding op zielsniveau blijft, ook als iemand hier niet meer fysiek is. Het draait om het gewaar zijn van die verbinding.

Later zat ik aan de keukentafel. We spraken over angst, verstopt in het onderbewuste. Hoe het gezien wil worden — en hoe dan de drang naar controle misschien zachter mag worden. Tijdens onze kennismaking had ze al veel vragen over NEI-therapie en over mijn studio met mijn moeder. Want: "niks is toeval". En dat ik tegenover haar zat? Dat moest zo zijn.

Tot slot sloot ik de dag af met een individuele mindfulness sessie. En daarna een afgestemde yin-yoga flow. (Yes! Achter de schermen ben ik volop bezig met mijn yin-yoga opleiding!)

En terwijl ik in de auto zit, gedachten dwalend over mijn dag.. voel ik een soort ongeloof.

Rust.

Zinvolheid.

Werk doen dat helemaal klopt.

En toch.. Mijn hoofd is helder. Maar mijn lijf? Mijn lijf gelooft het nog niet helemaal.

Alsof het wacht op de volgende stresspiek. Op spanning. Op ruis. Op herrie van binnen of van buiten. Maar het blijft stil.

Want vandaag..

was precies goed.