Eef zoekt het uit - ook bij zichzelf #1

Vertrouwen in wat komt. Genieten van wat is.

''Ik ben een Boeddha, dat is het enige wat je moet denken en tegen jezelf mag herhalen''. En vervolgens denk ik: Ik ben een Boeddha.. Ik hoef alleen maar te zijn. Te kijken, te zien, te delen. Want vooral mijn alternatieve kennis en achtergrond is wat hier het verschil gaat maken. En het enige wat ik hoef te doen, is mezelf te zijn. Meer niet. Maar man man.. Dat is misschien juist het wel het aller-moeilijkste wat er is. Toch?

En terwijl ik naar mijn collega Verpleegkundig Specialist luister die al deze ongelofelijke woorden tegen mij zegt, wellen er opnieuw tranen op. Hoe kan dit? Hoe kan dit nu mijn werkelijkheid zijn? En hoe kan het, dat ik intern ook vol zit en een worsteling voel waar ik eigenlijk niet aan toe wil geven. Tranen stromen. En die blijven soms voor mijn gevoel dan alleen maar meer komen. Eerst vond ik dat verschrikkelijk. Dan wilde ik mezelf er hevig tegen verzetten, bang dat anderen zouden denken dat ik labiel zou zijn. Helemaal als ik ze nog niet zo goed kende. Of juist wilde bewijzen en wilde laten zien wie ik was. Maar ik kan het niet helpen. Het is iets wat bij mij hoort. En wat ik inmiddels, na jaren, kan accepteren. Een HSP-kwaaltje, zullen we het maar noemen.

Hoe ik in dit gesprek terecht ben gekomen? Door eindelijk eens toe te geven aan wat ik al weken voel en merk. En dat te delen. Want wat geniet ik van mijn werk. En tegelijkertijd voel ik een geremdheid. Alsof ik op mijn hoede ben, de kat uit de boom aan het kijken ben. Soms mezelf weer overvallen voel door onzekerheid en twijfel. En dat past me eigenlijk helemaal niet. Dat is namelijk niet wie ik ben.

Maar.. kan ik mijn ervaringen rondom energie wel echt delen? En hoe zorg ik dat anderen niet denken dat ik gek ben? Of wat als ze mij niet geloven? Is er binnen deze medische wereld, wel écht plek voor energetisch en alternatief werk? Maar aan de andere kant.. Wat heb ik te verliezen? En dit ratelt in mijn onderbewustzijn al weken, zónder dat ik dat in de gaten had. En sinds vandaag ben ik me er ineens van bewust geworden. Het voelt als een opluchting en tegelijkertijd wordt het interne gesprek met mezelf alleen maar heviger. Want wat is dit voor iets raars? En zo onnodig.

Want ja, mijn werk. Jeetje.. Dat is een cadeautje. Ik ben sinds maart begonnen bij mijn nieuwe werkgever als Verpleegkundig Specialist in de GGZ. En in mijn team zijn alternatieve werkwijze meer dan welkom. Hier is alles wat ik ooit hoopte. Een plek waar ik mijn werk kan doen, waarbij ik écht mag kijken naar de hele mens. Echt alles mag inzetten wat ik kan brengen. Een droom.. Echt een droom. En toch.. Toch is het ook ingewikkeld. En knaagt er iets in mijn onderbewustzijn. En weet je wat dat is? Mijn proces. Mijn transformatie. En ik voel de behoeften om daarover te schrijven. Schrijven over wat ik denk, wat ik mee maak, wat ik voel en hoe ik struggle en vervolgens weer flow. Hoe ik, net als iedereen anders, ook een mens ben. Met diepe, interne gedachten, innerlijke gesprekken, persoonlijke thema's die worden aangewakkerd en tegelijkertijd een conflict veroorzaken. Want: ''Eef, kijk toch eens om je heen!? Je hebt alles wat je ooit wilde!?''.

Ja, ik ken het allemaal. En ik voel de behoeften om het te ventileren en van me af te schrijven. Schrijven vind ik eigenlijk heel leuk om te doen. Soms denk ik wel eens, ik zou een boek willen schrijven. Geen idee waarover, dus dat boek schrijven wordt dan lastig. Schrijven helpt me in ieder geval vaak om mijn gedachten te ordenen en mijn hoofd een beetje leeg te maken. Journallen is voor mij dan ook echt een manier om even tot rust te komen. En toch doe ik dat ook te weinig, zeker de laatste tijd. Dus als een soort.. Win-win? Ik kan schrijven, ventileren, mijn gedachten ordenen, delen. En daarnaast is het een soort stok achter de deur. Want dit idee spookt ook al maanden door mijn hoofd. Gewoon schrijven, voor mezelf, voor Spirit Souls.

We zijn allemaal mensen met onze kwetsbaarheden. En tegelijkertijd maak ik zo vaak dingen mee die ik zó graag zou willen delen. Maar hoe? Nou.. Zo dus. En wie weet lees jij dit. Vindt je soms herkenning, doet het je soms laten glimlachen. Biedt het jou een klein momentje van ontspanning. Kunnen we even samen zijn, met het mens-zijn en alle ingewikkelde dingen die daar soms bij komen kijken.

En dat zijn van een Boeddha is knap lastig. Maar wie weet, door te schrijven lukt het me om beschouwend en observerend te delen wat er gebeurd. En tegelijkertijd door het zo te delen met jou, mag het er ook zijn. Want wat is meer 'zijn' dan is het gewoon openlijk te delen. En in die tussentijd ga ik proberen om Boeddha te zijn, in de behandelkamer.

En het kaartje wat ik zojuist voor mezelf trek omvat précies datgeen wat ik wens.

''Vandaag wens ik focus op wat ik wil. Vertrouwen in wat komt. Genieten van wat is.''