Interne saboteurs, iedereen heeft er wel één.. En ik dus ook..

Tijdens de verdiepende NEI-opleiding tot Energetisch Gezinstherapeut heb ik veel op mezelf geoefend. Dat was niet alleen om vertrouwd te raken met mijn biotensor (mijn magische instrument!), maar natuurlijk ook om mezelf meer in balans te brengen. Daarnaast maakt het ook dat ik mijn eigen ervaringen kan inzetten tijdens mijn werk binnen Spirit Souls, iets wat onsmam en ik allebei belangrijk vinden. Onze hele studio is überhaupt begonnen omdat we alles wat we zelf hadden ontdekt, met anderen wilden gaan delen.

Maar goed, terug naar de interne saboteurs. Ik was méga gefascineerd door dit fenomeen. Ik wist namelijk meteen: daar heb ik 'last' van! Een interne saboteur ontstaat uit een zelfbeschermingsmechanisme. Iedereen die leeft, heeft naar alle waarschijnlijkheid tenminste één saboteur. Simpelweg omdat het leven doet wat het doet. En dat is soms genieten, plezier geven en het 'on-top-of-the-world'-gevoel ervaren, maar soms ook totaal het tegenovergestelde. Dat is niet erg, want that's life. Maar op dát soort momenten kunnen interne saboteurs, ofwel interne saboterende delen uit jouw onderbewustzijn, zich ontwikkelen. Zie het als een soort liefdevol pantser dat je graag wil beschermen voor het opnieuw opdoen van een vervelende ervaring of ingewikkelde emoties. Het lastige is alleen dat dit deel van jouw onderbewustzijn actief kan blijven, ook op momenten dat het niet helpt maar juist jouw groei belemmert. En dat is natuurlijk zonde. Daarmee ben jij niet meer zuiver in jouw eigen energie, maar zit er als het ware 'ruis' op jouw lijn met het leven. Dat even over de achtergrond van de interne saboteurs.

Ik neem jullie graag een beetje mee terug in de tijd. Want natuurlijk is het hele Spirit-Souls-avontuur geweldig. En de flow die aan het begin is ontstaan, is oprecht nooit meer weggeweest. Maar.. in mijn onderbewustzijn zijn er heel veel processen gaande geweest sinds de start van onze studio. Want rondom mijn dertigste begon mijn gezondheid te kwakkelen. Op een manier die ik écht niet van mijzelf kende. Ik ben zo lang als ik me kan herinneren altijd diegene geweest die bij elke griep- of verkoudheidsgolf gemeend kon roepen: 'Ik word nooit ziek!'. Nou, die tijd was duidelijk voorbij. Elk klein virusje, griep, verkoudheid of een kleine variant van corona.. Jawel, het was weer zo ver. En zo ziek dat ik ook daadwerkelijk niet naar mijn werk kon. Soms was het geen duidelijk virus, maar kreeg ik nachtelijke koortsaanvallen. Uiteindelijk ben ik naar de dokter geweest om mijn ontstekingswaarden te laten prikken, maar deze waren helemaal in orde. Eerst dacht ik nog dat het aan het Afrikaanse virus lag wat ik vermoedelijk had overgehouden na zwemmen in open water tussen de nijlpaarden in Namibië met open-gekrapte muggenbultjes op mijn been tijdens onze rondreis door Zuidelijk Afrika (Ja.. heel dom, I know..). Maar met het prikken van mijn bloedwaarden was dat volgens de huisarts inmiddels echt uitgesloten. Hoe het dan kon? Geen idee. Wat ik wel wist, is dat ik er echt doodmoe van werd. De nachtelijke koortspieken die zomaar kwamen opzetten zorgde niet alleen voor een slechte nachtrust, maar ook voor een vermoeid lijf. Want het hebben van koorts is ontzettend hard werken voor je lijf en maakt je dan ook erg moe. En ik bleef er niks van begrijpen. Daarnaast raakte ik inmiddels ontzettend gefrustreerd. Als ik iets haat is het ziek zijn (wie niet..).

Ik zat daar, aan mijn eettafel aandachtig de lijst met interne saboteurs door te lezen. Van een aantal wist ik bijna zeker; die zitten in mijn systeem vast! Dus ben ik natuurlijk aan de slag gegaan om te achterhalen welke er bij mij aanwezig waren. En uiteindelijk, jawel! Naast 4 andere interne saboteurs was ook 'de Zieke' aanwezig. Deze saboteur bleek vrijwel tegelijkertijd te zijn ontstaan met de start van onze fijne studio. Weet je waarom? Omdat onbewust ALLES in mij het ONWIJS spannend vond om met alles wie ik was, wat ik kon, deed en wilde gaan doen naar buiten te treden. En wat mijn lijf dus letterlijk deed was de boel vertragen door elke keer de rem erop te gooien. Ik kon het bijna niet geloven, al voelde ik aan alles in mij dat dit precies klopte. Want ja, het is een flow en een geweldig avontuur. Maar voor mij was tegelijkertijd ook heel spannend en kwetsbaar. Tijdens de aanmoedigingen van onsmam een aantal jaren geleden zei ze: 'Eef, je moet iets gaan doen met hetgeen wat jij kan'. Oh nee, dat ging ik echt niet doen. Dat durfde ik niet. 'En als ik het met je samen doe, dan doe je het niet alleen? Dit is jouw bestemming in dit leven Eef en ik ga je daarbij helpen'. Wat vond ik het spannend, maar samen met onsmam durfde ik het wel aan. Maar toch, onderliggend was het een enorme stap. En inmiddels is dat een heel stuk minder en eigenlijk zelfs helemaal weg, maar op het begin vond ik het soms ZO eng en spannend. Natuurlijk helemaal om openlijk te spreken over mijn gevoeligheid, onze ervaringen met spiritualiteit maar bijvoorbeeld ook al mijn gezicht online zoveel laten zien. In mijn dagelijkse leven ben ik namelijk heel graag in mijn eigen coconnetje. Van nature heb ik niet het vrije insta-post-talent waar sommige juist heel goed op floreren. Al met al, mijn onderbewustzijn was bang, voor alles wat er komen ging. Misschien zeker omdat die flow maar bleef gaan en nog steeds niet is gestopt. Het gekke is dat erkennen van deze tegenstrijdigheid meteen zorgde voor meer rust. Het saboterende deel in mijzelf heb ik kunnen bedanken, omdat het nu eenmaal ontstaat vanuit een goed bedoelde plek van zelfbescherming. Daarna heb ik het kunnen loslaten, want vanaf nu kan ik het zelf. Dat voelde als een bevrijding. En je raadt het nooit.. Ik ben vanaf dat moment nóóit meer ziek geweest.